Volgens de traditie van mevrouw Elis M. Rogge hadden we niet alleen haringsla op Oudejaarsavond, maar ook lag er naast ieder bord een kaartje waarop de aanwezigen een wens voor het komende jaar voor zijn tafelbuur kon schrijven.

“Naast ieder bord ligt een mooi kaartje met een rode rand en de initialen van de gastheer en -vrouw, met een rood lintje waaraan een sierlijk potloodjes. Wanneer het 12 uur is, en het nieuwe jaar zijn intrede doet, schrijft elke gast op het kaartje een vriendelijk woord, een goede wens of een herinnering aan het afgelopen jaar, en verwisselt het als blijvend aandenken met dat van de buurheer of -dame.”

Onze kaartjes waren gestempeld, en hadden zoals het hoort de initialen van de gastheer en -dame. Geen sierlijke potloodjes, maar broerlief had allerhande potloden en pennen opgescharreld. De wens schreven we voor onze rechterbuur. En de tafelschikking was zo dat je niet de wens voor je lief schreef, maar voor een van je overige, geliefde familieleden. Nadat de champagne en de nieuwjaarszoenen hebben we onze wensen gelezen.

Volgend jaar doen we de andere versie:
“In het midden, in plaats van de pièce de milieu, staat een klein denneboompje eveneens op een kleedje. In het boompjes hangen nep vruchtje van oranje vloei waarin vergulde bonbons en met een Nieuwjaarswens. Om 12 uur, blaast iedere gast zijn kaarsje uit, en leest iedereen zijn/haar min of meer toepasselijke nieuwjaarswens voor, hetgeen tot een vrolijkheid kan leiden.”

Toen ik dit boekje van Elis M. Rogge kreeg, was ik enigszins teleurgesteld, omdat er zoveel over naaiwerk, borduren, en overig handwerken in stond. Maar het blijkt een interessant boekje te zijn!